Historia koła GŁUSZEC sięga 1946 r., a może nawet okresu wcześniejszego. Zapoczątkowało ją Lęborskie Stowarzyszenie Myśliwych.
W latach 1945 – 1946 ziemia lęborska zaczęła powoli dźwigać się ze zniszczeń wojennych, umacniała się administracja powiatowa, która rozpoczęła stawiać na nogi przemysł, gospodarkę rolną i kulturę. W działaniach tych nie zabrakło i myśliwych, którzy znaleźli się na tym terenie po zakończeniu działań wojennych.
Już w pierwszych dniach po wyzwoleniu na terenie powiatu lęborskiego znalazła się pewna grupa Polaków, która była w czasie wojny wywieziona przez okupanta na roboty przymusowe, przebywała w obozach pracy i koncentracyjnych, inni przybyli z różnych dzielnic kraju: członkowie grup operacyjnych do tworzenia władz administracyjnych i gospodarczych, osadnicy wojskowi, repatrianci, przesiedleńcy, którzy szukali tu nowego życia.
Po uporządkowaniu najpilniejszych spraw przedwojenni myśliwi i miłośnicy łowiectwa zatęsknili do kniei. Utworzenie organizacji łowieckiej wymagało również szerzące się kłusownictwo za sprawą głodującej ludności niemieckiej, trudnej sytuacji zaopatrzeniowej ludności polskiej a szczególnie organizowanych kłusowniczych polowań Armii Czerwonej stacjonującej w powiecie.
Grzegorz Ryczko, zdemobilizowany żołnierz WP, funkcjonariusz Komendy Powiatowej Milicji Obywatelskiej i myśliwy określił, że polowali oni przy pomocy wojskowej broni maszynowej a nagankę zastępował wzniecony pożar lasu.
Wśród organizatorów łowiectwa najliczniejszą grupę stanowili funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej, kadra Wojsk Ochrony Pogranicza, pracownicy administracji Lasów Państwowych, zdemobilizowani żołnierze WP, pracownicy administracji terenowej i gospodarczej.
Wokół pełnego inicjatywy ówczesnego kierownika Referatu Kadr Komendy Milicji Obywatelskiej w Lęborku Stanisława Mazurkiewicza zaczęła się gromadzić coraz liczniejsza grupa przedwojennych myśliwych i kandydatów do łowiectwa składająca się z już wymienionych grup zawodowych, którzy pod koniec października 1945 r. założyli nietypowe koło łowieckie nazwane Stowarzyszeniem Myśliwskim w Lęborku.
Stowarzyszenie Myśliwskie w Lęborku składało się głównie z miejscowych notabli, na czele którego jako prezes stał Stanisław Mazurkiewicz.
Stowarzyszenie Myśliwskie w Lęborku po kilku miesięcznej działalności rozrosło się do około pięćdziesięciu osób i w marcu 1946 r. zostało przekształcone w Lęborskie Towarzystwo Łowieckie, które działało do 20 października 1947 r.
Prezesem Lęborskiego Towarzystwa Łowieckiego został Stanisław Mazurkiewicz, łowczym – Feliks Pawlikowski, sekretarzem – Ernest Połuboczko, skarbnikiem – Ryszard Żernik. Nie było wówczas organizacji opartej na podstawowych jednostkach jakimi są dzisiejsze koła łowieckie. Myśliwi zrzeszeni byli w ramach Powiatowego Zarządu Łowieckiego dzierżawiąc od gmin prawo polowania.
W kwietniu 1946 r. w porozumieniu z Wojewódzką Radą Łowiecką w Gdańsku powołano Powiatową Radę Łowiecką w Lęborku. Lęborskie Towarzystwo Łowieckie istniało do października 1947 r. W dniu 20 października 1947 r. zostało przekształcone w koło łowieckie przyjmując nazwę Lęborskie Kółko Łowieckie a następnie Lęborskie Koło Łowieckie.
Z biegiem lat przybywało terenów jak i członków, głownie osób wywodzących się z Administracji Lasów Państwowych, milicji i żołnierzy WP. Prawdziwy rozwój Lęborskiego Koła Łowieckiego nastąpił w latach 1950 – 1951, liczyło ono wówczas ponad stu członków.
W 1951 r. Lęborskie Koło Łowieckie uległo podziałowi. Podział ten nastąpił w wyniku odłączenia się wielu myśliwych, którzy utworzyli nowe koła na ziemi lęborskiej. W ten sposób Lęborskie Koło Łowieckie stało się jakby kołem matką” dla dzisiejszych kilku kół działających na tym terenie. Spośród członków tego koła w późniejszym okresie kilkunastu z nich było założycielami następnych kół w powiecie lęborskim.
Dzięki temu, że organizatorami Lęborskiego Koła Łowieckiego byli wytrawni działacze i myśliwi, koło to stało się od samego początku wzorem organizacji, gospodarki i dyscypliny dla nowopowstających kół.
Koło Nr 2 powstało 23 maja 1951 r. z inicjatywy pracowników Administracji Lasów Państwowych przy ówczesnym Rejonie Lasów Państwowych w Lęborku, który powstał na bazie Biura Nadleśnictw w Lęborku.
Założycielami koła było siedemnastu członków. Inicjatorem organizacyjnym był prezes Lęborskiego Koła Łowieckiego, były nadleśniczy Nadleśnictwa Lębork – Feliks Pawlikowski oraz dyrektor Rejonu Lasów Państwowych w Lęborku – Henryk Szponder, nadleśniczy Nadleśnictwa Boże Pole – Zygmunt Karszny, nadleśniczy Nadleśnictwa w Cewicach – Henryk Kubera, nadleśniczy Nadleśnictwa Choczewo – Janusz Iwanowski, nadleśniczy Nadleśnictwa Lębork – Henryk Orbik, nadleśniczy Nadleśnictwa Łeba – Czesław Olczyk, nadleśniczy Nadleśnictwa Młot – Bernard Szreder.
W latach 1945 – 1946 ziemia lęborska zaczęła powoli dźwigać się ze zniszczeń wojennych, umacniała się administracja powiatowa, która rozpoczęła stawiać na nogi przemysł, gospodarkę rolną i kulturę. W działaniach tych nie zabrakło i myśliwych, którzy znaleźli się na tym terenie po zakończeniu działań wojennych.
Już w pierwszych dniach po wyzwoleniu na terenie powiatu lęborskiego znalazła się pewna grupa Polaków, która była w czasie wojny wywieziona przez okupanta na roboty przymusowe, przebywała w obozach pracy i koncentracyjnych, inni przybyli z różnych dzielnic kraju: członkowie grup operacyjnych do tworzenia władz administracyjnych i gospodarczych, osadnicy wojskowi, repatrianci, przesiedleńcy, którzy szukali tu nowego życia.
Po uporządkowaniu najpilniejszych spraw przedwojenni myśliwi i miłośnicy łowiectwa zatęsknili do kniei. Utworzenie organizacji łowieckiej wymagało również szerzące się kłusownictwo za sprawą głodującej ludności niemieckiej, trudnej sytuacji zaopatrzeniowej ludności polskiej a szczególnie organizowanych kłusowniczych polowań Armii Czerwonej stacjonującej w powiecie.
Grzegorz Ryczko, zdemobilizowany żołnierz WP, funkcjonariusz Komendy Powiatowej Milicji Obywatelskiej i myśliwy określił, że polowali oni przy pomocy wojskowej broni maszynowej a nagankę zastępował wzniecony pożar lasu.
Wśród organizatorów łowiectwa najliczniejszą grupę stanowili funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej, kadra Wojsk Ochrony Pogranicza, pracownicy administracji Lasów Państwowych, zdemobilizowani żołnierze WP, pracownicy administracji terenowej i gospodarczej.
Wokół pełnego inicjatywy ówczesnego kierownika Referatu Kadr Komendy Milicji Obywatelskiej w Lęborku Stanisława Mazurkiewicza zaczęła się gromadzić coraz liczniejsza grupa przedwojennych myśliwych i kandydatów do łowiectwa składająca się z już wymienionych grup zawodowych, którzy pod koniec października 1945 r. założyli nietypowe koło łowieckie nazwane Stowarzyszeniem Myśliwskim w Lęborku.
Stowarzyszenie Myśliwskie w Lęborku składało się głównie z miejscowych notabli, na czele którego jako prezes stał Stanisław Mazurkiewicz.
Stowarzyszenie Myśliwskie w Lęborku po kilku miesięcznej działalności rozrosło się do około pięćdziesięciu osób i w marcu 1946 r. zostało przekształcone w Lęborskie Towarzystwo Łowieckie, które działało do 20 października 1947 r.
Prezesem Lęborskiego Towarzystwa Łowieckiego został Stanisław Mazurkiewicz, łowczym – Feliks Pawlikowski, sekretarzem – Ernest Połuboczko, skarbnikiem – Ryszard Żernik. Nie było wówczas organizacji opartej na podstawowych jednostkach jakimi są dzisiejsze koła łowieckie. Myśliwi zrzeszeni byli w ramach Powiatowego Zarządu Łowieckiego dzierżawiąc od gmin prawo polowania.
W kwietniu 1946 r. w porozumieniu z Wojewódzką Radą Łowiecką w Gdańsku powołano Powiatową Radę Łowiecką w Lęborku. Lęborskie Towarzystwo Łowieckie istniało do października 1947 r. W dniu 20 października 1947 r. zostało przekształcone w koło łowieckie przyjmując nazwę Lęborskie Kółko Łowieckie a następnie Lęborskie Koło Łowieckie.
Z biegiem lat przybywało terenów jak i członków, głownie osób wywodzących się z Administracji Lasów Państwowych, milicji i żołnierzy WP. Prawdziwy rozwój Lęborskiego Koła Łowieckiego nastąpił w latach 1950 – 1951, liczyło ono wówczas ponad stu członków.
W 1951 r. Lęborskie Koło Łowieckie uległo podziałowi. Podział ten nastąpił w wyniku odłączenia się wielu myśliwych, którzy utworzyli nowe koła na ziemi lęborskiej. W ten sposób Lęborskie Koło Łowieckie stało się jakby kołem matką” dla dzisiejszych kilku kół działających na tym terenie. Spośród członków tego koła w późniejszym okresie kilkunastu z nich było założycielami następnych kół w powiecie lęborskim.
Dzięki temu, że organizatorami Lęborskiego Koła Łowieckiego byli wytrawni działacze i myśliwi, koło to stało się od samego początku wzorem organizacji, gospodarki i dyscypliny dla nowopowstających kół.
Koło Nr 2 powstało 23 maja 1951 r. z inicjatywy pracowników Administracji Lasów Państwowych przy ówczesnym Rejonie Lasów Państwowych w Lęborku, który powstał na bazie Biura Nadleśnictw w Lęborku.
Założycielami koła było siedemnastu członków. Inicjatorem organizacyjnym był prezes Lęborskiego Koła Łowieckiego, były nadleśniczy Nadleśnictwa Lębork – Feliks Pawlikowski oraz dyrektor Rejonu Lasów Państwowych w Lęborku – Henryk Szponder, nadleśniczy Nadleśnictwa Boże Pole – Zygmunt Karszny, nadleśniczy Nadleśnictwa w Cewicach – Henryk Kubera, nadleśniczy Nadleśnictwa Choczewo – Janusz Iwanowski, nadleśniczy Nadleśnictwa Lębork – Henryk Orbik, nadleśniczy Nadleśnictwa Łeba – Czesław Olczyk, nadleśniczy Nadleśnictwa Młot – Bernard Szreder.
