Koło Nr 2 powstało 23 maja 1951 r. z inicjatywy myśliwych Lęborskiego Koła Łowieckiego będących pracownikami rejonu Lasów Państwowych w Lęborku. Nazwę GŁUSZEC przyjęto w późniejszym okresie.
Do 1951 r. w powiecie lęborskim istniały dwie organizacje łowieckie:
Z dniem 1 lipca 1950 roku powołano Biuro Zespołu Nadleśnictw w Lęborku z Nadleśnictwami: Boże Pole, Cewice, Choczewo, Lębork. Łeba, Młot i Świślino, które z dniem 1 stycznia 1951 roku przemianowano na rejon Lasów Państwowych w Lęborku.
Powołanie Rejonu Lasów Państwowych spowodowało koncentrację myśliwych wywodzących się z administracji leśnej i wyzwoliło ambicję zorganizowania oddzielnej organizacji łowieckiej.
Na początku 1951 r. łowczy Lęborskiego Koła Łowieckiego a zarazem łowczy powiatowy Feliks Pawlikowski rozpoczął starania o założenie oddzielnego koła łowieckiego składającego się z pracowników administracji leśnej otrzymując wsparcie Dyrektora Rejonu Lasów Państwowych w Lęborku. Otrzymał na to zgodę wojewódzkich władz łowieckich i Okręgu Lasów Państwowych w Gdańsku.
Historię obejmującą organizację i działalność Koła Łowieckiego GŁUSZEC w Lęborku można podzielić na pięć okresów.
Pierwszy okres obejmuje działalność koła w latach 1951 – 1956. Okres ten w początkowym działaniu polegał na wyłonieniu z Lęborskiego Koła Łowieckiego grupy myśliwych pracujących w Administracji Lasów Państwowych i zorganizowania nowego koła leśników, któremu władze wojewódzkie PZŁ w Gdańsku nadały przy rejestracji Nr 2.
Do koła tego należeli wyłącznie pracownicy Lasów Państwowych. Pod koniec 1955 r. koło osiągnęło stan trzydziestu sześciu członków.
Feliks Pawlikowski skupił wokół siebie pracowników Administracji Lasów Państwowych będących już członkami PZŁ jak i kandydatów na myśliwych, którzy wyłonili pierwszy zarząd:
Koło Nr 2 reprezentowali prezes koła Henryk Orbik i łowczy Feliks Pawlikowski, którzy uzyskali zgodę władz PZŁ na wydzierżawienie dwóch obwodów łowieckich odpowiadających dawnej numeracji 24 i 41. W wrześniu 1954 r. koło zawarło formalnie umowy o wydzierżawienie tych obwodów. Od tej pory koło płaciło odszkodowanie za szkody wyrządzone na polach rolników indywidualnych w dzierżawionych obwodach. Państwowym Gospodarstwom Rolnym odszkodowań wówczas nie płacono.
Nowo wstępujących myśliwych w tamtym czasie nie obowiązywał staż kandydacki, wystarczyło zdać egzamin łowiecki i uzyskać pozwolenie na broń myśliwską.
Lata 1953 – 1955 przyniosły zmiany w składzie koła wskutek wejścia w życie z dniem 1 maja 1953 r. nowego statutu PZŁ. Zaczęto przyjmować do koła członków pracujących w innych zawodach, szczególnie pracujących w administracji, w aparacie wymiaru sprawiedliwości i porządku publicznego jak i rolników mieszkających na terenie obwodów łowieckich.
Do 1951 r. w powiecie lęborskim istniały dwie organizacje łowieckie:
- Lęborskie Koło Łowieckie skupiające wszystkich myśliwych cywilnych z powiatu lęborskiego,
- Koło Łowieckie Nr 256 założone przez Wojskowy Związek Łowiecki na podstawie wojskowego statutu łowieckiego.
Z dniem 1 lipca 1950 roku powołano Biuro Zespołu Nadleśnictw w Lęborku z Nadleśnictwami: Boże Pole, Cewice, Choczewo, Lębork. Łeba, Młot i Świślino, które z dniem 1 stycznia 1951 roku przemianowano na rejon Lasów Państwowych w Lęborku.
Powołanie Rejonu Lasów Państwowych spowodowało koncentrację myśliwych wywodzących się z administracji leśnej i wyzwoliło ambicję zorganizowania oddzielnej organizacji łowieckiej.
Na początku 1951 r. łowczy Lęborskiego Koła Łowieckiego a zarazem łowczy powiatowy Feliks Pawlikowski rozpoczął starania o założenie oddzielnego koła łowieckiego składającego się z pracowników administracji leśnej otrzymując wsparcie Dyrektora Rejonu Lasów Państwowych w Lęborku. Otrzymał na to zgodę wojewódzkich władz łowieckich i Okręgu Lasów Państwowych w Gdańsku.
Historię obejmującą organizację i działalność Koła Łowieckiego GŁUSZEC w Lęborku można podzielić na pięć okresów.
I
Pierwszy okres obejmuje działalność koła w latach 1951 – 1956. Okres ten w początkowym działaniu polegał na wyłonieniu z Lęborskiego Koła Łowieckiego grupy myśliwych pracujących w Administracji Lasów Państwowych i zorganizowania nowego koła leśników, któremu władze wojewódzkie PZŁ w Gdańsku nadały przy rejestracji Nr 2.
Do koła tego należeli wyłącznie pracownicy Lasów Państwowych. Pod koniec 1955 r. koło osiągnęło stan trzydziestu sześciu członków.
Feliks Pawlikowski skupił wokół siebie pracowników Administracji Lasów Państwowych będących już członkami PZŁ jak i kandydatów na myśliwych, którzy wyłonili pierwszy zarząd:
- Henryk Orbik – prezes,
- Feliks Pawliowski – łowczy,
- Albin Kaczorowski – skarbnik,
- Zygmunt Karszny – sekretarz.
Koło Nr 2 reprezentowali prezes koła Henryk Orbik i łowczy Feliks Pawlikowski, którzy uzyskali zgodę władz PZŁ na wydzierżawienie dwóch obwodów łowieckich odpowiadających dawnej numeracji 24 i 41. W wrześniu 1954 r. koło zawarło formalnie umowy o wydzierżawienie tych obwodów. Od tej pory koło płaciło odszkodowanie za szkody wyrządzone na polach rolników indywidualnych w dzierżawionych obwodach. Państwowym Gospodarstwom Rolnym odszkodowań wówczas nie płacono.
Nowo wstępujących myśliwych w tamtym czasie nie obowiązywał staż kandydacki, wystarczyło zdać egzamin łowiecki i uzyskać pozwolenie na broń myśliwską.
Lata 1953 – 1955 przyniosły zmiany w składzie koła wskutek wejścia w życie z dniem 1 maja 1953 r. nowego statutu PZŁ. Zaczęto przyjmować do koła członków pracujących w innych zawodach, szczególnie pracujących w administracji, w aparacie wymiaru sprawiedliwości i porządku publicznego jak i rolników mieszkających na terenie obwodów łowieckich.
